Ik had in het verleden weleens vaker de kans om te schrijven over deze Griekse zangeres, die, geheel in de stijl van de grote Griekse zangers en zangeressen, al een flinke tijd bezig is met projecten, waarin de zang helemaal centraal staat en niet overwoekerd wordt door de instrumenten. Op zich heb ik er weinig problemen mee dat de stem als één van de instrumenten beschouwd en bejegend wordt, maar bij Katerina gaar het een stapje verder: de stem is waar het allemaal om draait en de begeleiding wordt zo simpel en beperkt mogelijk gehouden. Dat heeft dan weer te maken met haar opstelling, die er van uitgaat dat een lied een machtig medium is om een verhaal pee te vertellen.

Dat deed ze, niet zo gek lang geleden, met haar “Anástasis”, toen in het gezelschap van het Anastatica-ensemble, dat deed ze voordien ook, toen ze met de grote Domna Samiou in zee ging en met Jordi Savall en later met het Arpeggiata ensemble toerde. Katerina Papadopoulou is, met andere woorden, een echte zangeres, in de meest klassieke betekenis van het woord. Dat belet haar nochtans niet om zich ook nu weer in een klooster te gaan verschuilen samen met haar “vaste” begeleiders van Aegean Arc (Stefanos Dorbarakis -Qanun, Giorgios Kontogiannis -lier en Kyriakos Tapakis -Oud). Het klooster in kwestie, dat van St. Giorgios op het eiland Karpathos. Daar, ver van alle afleiding, namen ze een elftal liederen onder handen, net zoals ze dat enkele jaren geleden hadden gedaan voor het gelauwerde “Notio-Toxo”-project, dat ook in deze kolommen met flink wat lof omhangen werd.

Met deze plaat zet Katerina een nieuwe stap op haar muzikale reis, die haar, misschien niet eens gewild of berekend, langs verschillende muzikale landschappen van Griekenland brengt. Deze keer dus songs uit de EgeÏsche wereld, vaak klassiek en met de zee als leidraad. Niet al deze liederen worden vaak gezongen en hier worden ze al helemaal verbouwd door de aanpak van Katerina en haar kompanen. Ik vermeldde het hierboven al: de zang en vooral de manier van voordragen, inclusief stiltes en adempauzes, maken van een optreden van Papadopoulos iets heel bijzonders; ze legt haar ziel bloot, investeert werkelijk elke zweem energie die ze in zich heeft en creëert op die manier een heel bijzondere sfeer. Dit lijkt allemaal rustig, maar als je dichter luistert, komt de intensiteit je door de speakers tegemoet. Energie en passie alom en best wel om een luisterinspanning vragend, maar van een schoonheid en een puurheid, die je maar zelden tegenkomt. Ik maak het mezelf makkelijk en verwijs u graag door naar de fijne filmpjes, die op YouTube te inden zijn en begin bij “Kostantis and the Crab”. Ik twijfel niet aan, dat u, nadien, verder op zoek zal gaan, want dit is, mede omwille van de doedelzak-partij van Chariton Charitonidis, net zoals de hele plaat, overweldigend mooi!

(Dani Heyvaert)